Όποιος ασχολείται με το βουνό και αγαπά το περπάτημα, αργά ή γρήγορα θα επισκευτεί το Νεπάλ έστω και για μια φορά μόνο. Η φτωχή αυτή χώρα της κεντρικής Ασίας έχει την τύχη να “φιλοξενεί” τα οκτώ από τα δεκατέσσερα ψηλότερα βουνά της γης με ύψος πάνω από 8000 μέτρα, και φυσικά το υψηλότερο όλων, την Chomolungma ή Everest όπως ονομάστηκε από τους “δυτικούς” που μέτρησαν με ακρίβεια το ύψος του. Τα 8850 μέτρα της κορφής του, έχουν γίνει στόχος πολλών πολυδάπανων αποστολών που έρχονται από όλα τα μέρη της γης. Στην δεκαετία του πενήντα τότε που η ορειβασία χρησιμοποιήθηκε για προπαγανδιστικούς σκοπούς από τις κυβερνήσεις διαφόρων κρατών, οι Βρετανοί είναι τελικά αυτοί που υπερηφανεύτηκαν πως κατάφεραν να κατακτήσουν πρώτοι την κορφή, στην αποστολή που έκαναν το 1953. Όμως αυτοί που πάτησαν στην κορφή στις 29 Μαίου δεν ήταν καν Βρετανοί! Η κλασσική φωτογραφία κορφής δείχνει τον Νεπαλέζο sherpa Tenzing Norgay που έχει φωτογραφηθεί από το Νεοζηλανδό Edmund Hillary. O τελευταίος (προς τιμήν του) δεν φωτογραφήθηκε ποτέ στην κορφή!
Οι περισσότεροι επισκέπτες του Νεπάλ έρχονται για trekking γύρω από την περιοχή του Everest. Είναι ένα αρκετά οικονομικό ταξίδι που σε φέρνει κοντά με τους γίγαντες των Ιμαλαίων και την δύσκολη ζωή των αχθοφόρων Νεπαλέζων που κουβαλούν στις πλάτες τους υπέρβαρα φορτία με αγαθά για όλους εμάς τους πεζοπόρους “τουρίστες”. Όταν επιστρέφεις από ένα τέτοιο ταξίδι εκτιμάς πόσο καλή και άνετη είναι η ζωή στη χώρα σου, για την οποία μπορεί συχνά να δυσανασχετείς και να θεωρείς πως είναι δύσκολη και βαρετή.
Περπάτησα για ένα μήνα στο Νεπάλ, παρέα με δύο φίλους που είχαν την ίδια “δίψα” με μένα να γνωρίσουν έναν άλλο κόσμο τοπίων και ανθρώπων. Φύγαμε στις 20 Οκτωβρίου και επιστρέψαμε στις 20 Νοεμβρίου, το 2005. Παρόλο τον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται εδώ και λίγα χρόνια στο Νεπάλ, δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα αφού το trekking του Everest είναι ασφαλές και ο στρατός προστατεύει το αεροδρόμιο της Lukla για να μην πέσει στα χέρια των ανταρτών. Οι τελευταίοι (πρώην αριστερή παράταξη που ήρθαν σε σύγκρουση με τον βασιλιά) δεν αποτελούν κίνδυνο για τους πεζοπόρους απλώς ζητούν μια μικρή οικονομική ενίσχυση του αγώνα τους. Άλλωστε οι επισκέπτες είναι αυτοί που στηρίζουν την οικονομία της φτωχής αυτής χώρας και δίνουν χρήματα απευθείας στην εργατική τάξη των βαστάζων. Ο καιρός την εποχή αυτή είναι ιδανικός και η ατμόσφαιρα απίστευτα καθαρή. Έτσι τα θέματα για φωτογραφία ήταν πραγματικά υπέροχα!
Πρωτότυπη δημοσίευση στο παλαιότερο blog στις 13/4/2006.
20/2/2013: Η φωτογραφική μηχανή είναι η Nikon F6, οι φακοί οι AFS 17-35mm f/2.8 και AFS 85mm f/1.4 και το φλας το Nikon SB600. Για φιλμ πρωτοδοκίμασα τότε το Fuji Velvia 100 (όχι το 100F) που κυκλοφόρησε αρχικά μόνο στην Ιαπωνική αγορά κι αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα έχω μερικά (ληγμένα πλέον) στο ψυγείο μου! Το σκανάρισμα ανέλαβε ο θρυλικός Minolta Dimage Scan Elite 5400.
Στην παραπάνω φωτογραφία απεικονίζεται η αλπική λίμνη Dugh Pokhari. Αν επισκευτείτε την περιοχή τότε προτιμείστε το μονοπάτι που περνάει μέσα από το Gokyo κι ας είναι παραπάνω δρόμος. Είναι το ωραιότερο κομμάτι της διαδρομής.
Σχετικά με τα τοπία και τα βουνά δεν κάνω σχόλια, οι εικόνες μιλάν μόνες τους. Θα σταθώ στο πόσο καλά τα πήγες με το Velvia, ειδικά αφού ήταν η πρώτη φορά! Εγώ δεν κατάφερα (σχεδόν ποτέ) να κάνω χωριό μαζί του (την μία φορά πάντως μου έδωσε απίθανα χρώματα).
Δημήτρη είχα μια εμπειρία με το Fuji Velvia 50 το οποίο τραβούσα από το 2003 σε εξορμήσεις στα βουνά με manual μηχανή και φακούς. Αυτό που διαπίστωσα είναι πως θέλει πολύ φως (ήλιος) για να αποδώσει τα εξωπραγματικά χρώματα για το οποίο είναι φημισμένο. Είναι ακατάλληλο για συνεφιασμένο ουρανό, πρόσωπα (καταγράφει με κόκκινη απόχρωση την ανθρώπινη επιδερμίδα), ενώ όπως όλα τα θετικά φιλμ έχει σχεδόν μηδενική ανοχή σε λανθασμένη φωτομέτρηση. Επίσης το υψηλό contrast και το μικρό δυναμικό του εύρος δημιουργεί προβλήματα στα σκιερά σημεία του κάδρου.
Μπορεί να είναι φημισμένο για για την απόδοσή του στο βαθύ κόκκινο αλλά στην πραγματικότητα αυτό που το κάνει μοναδικό (το Velvia 50) είναι το πόσο εκπληκτικά καταγράφει το κίτρινο! Τέτοιο κίτρινο ούτε το Velvia 100 μπορεί να αποδώσει, στα υπόλοιπα χρώματα όμως τα πάει περίφημα.
Ορίστε κι ένα “κίτρινο” παράδειγμα για να καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ! (Marco Tarkkala (FIN), παγκόσμιο πρωτάθλημα enduro, Καλάβρυτα Απρίλιος 2003, Nikon FM3a, Nikkor 50mm f/1.8, Fuji Velvia 50, Minolta Dimage Scan Elite 5400)